Artículo: Una lectura crítica de la narrativa espacial en los cómics abstractos

This study is a critical reading on the spatial narrative of abstract comics. The form of representation, which is defined as an abstract comic, is a narrative series that creates a reaction in the audience with the forms and techniques it uses. The aim of the study, considering the communication between the spectator and the representation, is to emphasize the potential that emancipated the spectator and made the representational form open to sensations. The represented space must have traces that make the subject’s experience and temporality visible in order for the spectator to communicate with the representation. The experience that the space provides to the subject is thought to be lacking in traditional architectural representation because it does not have a counterpart in representation. Because the act of “experiencing” is temporal, the visibility of temporality in representation will create gaps that will include the spectator in the representation. Abstract comics have been evaluated as a form of representation that will make the spatial experience visible by making the concept of time legible with the possibilities of representation and having the potential to be used as a communication tool. The fact that the abstract comic book representations examined are ‘abstract’ transforms the form of representation into a field of experience for the spectator, providing a setting for sensations. On the other hand, the readability of time provides a participatory communication environment in which the spectator imagines what happens between the panels (singular units of sequential productions) and what might happen outside the panels. This study examines the communication that spatial narrative establishes with its spectators through representational forms defined as abstract sequential art. It is valuable in that it underlines the visibility of experience in a representation that emerges with the concepts of time and sensation, and opens the topic of temporality in architectural representation to discussion.

Bu çalışma, soyut çizgi roman üretimlerinin mekan anlatısı üzerine eleştirel bir okumadır. Soyut çizgi roman olarak tanımlanan temsil biçimi, kullandığı tekniklerle seyircisinde bir tepki yaratan anlatı dizileridir. Çalışmanın amacı, ele alınan temsil biçiminin seyircisi ile kurduğu iletişim göz önüne alınarak; seyirciyi özgürleştiren, temsili duyumsamalara açık hale getiren potansiyellerini vurgulamaktır. Seyircinin temsille iletişim kurabilmesi için, temsilin temsil edilen mekanın özneye dair deneyimi ve zamansallığı görünür kılacak izlere sahip olması gerekir. Geleneksel mimari temsil üretimlerinde eksik olduğu düşünülen durum, temsil edilen mekanın özneye sunduğu deneyimin, temsilde karşılığının bulunmamasıdır. Deneyimlemek eylemi zamana tabidir; bu yüzden temsilde zamansallığın görünür hale gelmesi, seyirciyi de temsile dahil edecek aralıklar açacaktır. Zaman kavramını temsilin olanaklarıyla okunaklı hale getiren ve bir iletişim aracı potansiyeli taşıyan soyut çizgi roman, mekansal deneyimi gözle görünür kılacak bir temsil biçimi olarak değerlendirilmiştir. İncelenen soyut çizgi roman temsillerinin ‘soyut’ olması, temsili duyumsamalara ortam sağlayan ve seyircinin düşleriyle yeniden ürettiği bir deneyim alanına çevirir. Zamanın okunaklılığı ise, seyircinin ardışık üretimlerin tekil birimleri olan paneller arasında neler olduğunu ve paneller dışında neler olabileceğini hayal ettiği katılımcı bir iletişim ortamı sağlar. Bu çalışma, soyut ardışık sanat olarak tanımlanan üretimler üzerinden mekansal anlatının seyircisiyle kurduğu iletişimi incelemektedir. Deneyimin zaman ve duyumsama kavramlarıyla ortaya çıkan bir temsilde gözle görülür olmasının altını çizmesi ve mimari temsilde zamansallık konusunu tartışmaya açması anlamında değerlidir.